Sztuka rozstania czyli prl po raz trzeci

- Rozstajemy się tak? - usłyszałam.

Westchnęłam. Milczałam.

Nie wiedziałam co powiedzieć. To znaczy wiedziałam co powiedzieć, ale nie widziałam jak. No bo jak powiedzieć komuś, że ma sobie iść z twojego życia? Że Ci nie pasuje? Że na jego miejsca czeka już ktoś inny? I że jednak wolisz nowszy, młodszy model. I jak powiedzieć to delikatnie, żeby nie było dramy? Żeby rozstanie przebiegło w dobrej atmosferze.

- Rozstajemy się? - głos ponownie poniósł się po przedpokoju.

W pytaniu nie było pretensji, złości i żalu. Raczej stwierdzenie. Smutna konstatacja, że „no cóż, skoro tak się sprawy mają...”. Może nuta zawodu: „szkoda, że tak się sprawy mają”. I nieśmiała, bardzo nieśmiała nadzieja, że może sprawy jednak zmienią swój bieg…?

- Rozstajemy się? - usłyszałam po raz trzeci i sama w sobie czułam, że nie ma co przeciągać struny, że trzeba powiedzieć wprost, że tak albo nie.

Wahałam się chwilę niczym ta waga. Aż w końcu potakująco pokiwałam głową. Spuściłam oczy i umknęłam nimi w bok.

- Więc jednak… - zabrzmiało to gorzko i jakoś tak smutno.

Milczałam. Było mi głupio i czułam jak się rumienię.

- Rozumiem… - poniosło się znowu, a ja odważyłam się podnieść wzrok.

- Rozumiesz? - uczepiłam się tego słowa z nadzieją.

Teraz dla odmiany po drugiej stronie zaległa cisza. Długa, długa cisza.

- Nie! Właściwie to nie rozumiem! - głos ze spokojnego zmienił się nagle w bojowy. - Nie rozumiem DLACZEGO?

To „dlaczego” odbiło się echem o ściany i w mojej głowie.

- Dlaczego jesteś taka niesprawiedliwa? - padł ciąg dalszy pytania.

- Nie-spra-wie-dliwa? Ja? - aż się oburzyłam i w w efekcie zakrztusiłam. Bo, no kurcze, ja i niesprawiedliwa?! Hello! Ja to akurat sprawiedliwa jestem. Ja jestem chodząca sprawiedliwość! Nawet moje imię na to wskazuje – Justyna, z łaciny iustus – sprawiedliwy. No!

No chyba, że nie... Chyba że nie jestem sprawiedliwa? Czasami...? Może...? Może czasami nie jestem? Może czasami jestem niesprawiedliwa? Kurcze, no może tak właśnie jest…?

- Dlaczego uważasz, że jestem niesprawiedliwa? - zapytałam, po chwili refleksji nad samą sobą.

- Bo mnie chcesz wykopać z domu, a ich nie wykopałaś – usłyszałam w odpowiedzi.

Krótko i na temat.

- I w związku z tym moje pytanie brzmi… - zapadła chwila ciszy, pewnie po to by pytanie lepiej wybrzmiało - ... w czym oni są lepsi ode mnie?

- W niczym – odparłam automatycznie.

- WŁAŚNIE! – padło dosadnie i z wyrzutem – w niczym!

Milczeliśmy. Milczeliśmy. I milczeliśmy.

- To dlaczego oni mogą zostać, a ja nie? - padło kolejne pytanie.

- No… Bo… - kurcze, nie widziałam co odpowiedzieć.

- Chcesz się mnie pozbyć bo za dużo wiem? Bo widuję to i owo? Bo nic co ludzkie nie jest mi obce? Bo nic co ludzkie się przede mną nie ukryje, tak?

- Nie. No skąd! - zaprzeczyłam gwałtownie, a na policzki wypłynął mi rumieniec oburzenia.

- To dlaczego? Dlaczego je mogłaś odnowić, a mnie to już nie?

Westchnęłam. Spojrzałam na odnowione prl-owskie drzwi do kuchni i pokoju. Spojrzałam na drzwi do łazienki, nieodnowione i przeznaczone do wymiany.
Znów westchnęłam. I postanowiłam, że się przyznam. Że powiem prawdę. W końcu na prawdę zasługują. Będzie więc prawda na pożegnanie.

- Bo mi się nie chce – wyznałam prosto z serca i poczułam ulgę. No. Już. Powiedziane. Mam to za sobą.

- LENIUCH – po przedpokoju poniósł się gromki okrzyk. - Jak możesz? No wiesz! Wstydź się, leniuchu! Wstydź! – drzwi od łazienki niemal wyskoczyły z zawiasów.

Takiej reakcji się nie spodziewałam. Ale gdy mnie atakują to nie stoję biernie. Toteż przeszłam do kontrataku.

- Tak, nie chce mi się! - oświadczyłam zdecydowanie. - Nie chce mi się i mam do tego prawo. Ma prawo mi się nie chcieć, od miesięcy ciągle tylko maluję, remontuję, reperuję, lakieruję, tapetuję i odnawiam. I już mi się nie chce. Jestem zmęczona. I dla odmiany chcę sobie kupić normalne, nowe drzwi, bo nie chce mi się już odnawiać starych, nie chce mi się i już – wyrzuciłam z siebie.

- To sobie rób jak chcesz – oświadczyły drzwi i zatrzasnęły się z trzaskiem.

A potem nastało kilka cichych dni...

No, niekoniecznie cichych, bo drzwi nagle zaczęły zamykać i otwierać się z chrzęstem. Skrzypiały przeokrutnie. Szczególnie w środku nocy. Aż sąsiedzi z góry i z dołu znacząco stukali w kaloryfery z przekazem, żeby te drzwi wreszcie uciszyć.

Ale drzwi nawet nie zamierzały być cicho. Głośno demonstrowały swoje niezadowolenie. Wyjmowanie z zawiasów, smarowanie smarem nic kompletnie nie dało. Drzwi skrzypiały w najlepsze i jak na złość.

A raz nawet zaciął się zamek. I to zaciął się akurat wtedy gdy byłam w łazience i szykowałam się do wyjścia, bardzo, bardzo ważnego i bardzo, bardzo się spieszyłam. No cóż - cierpliwość jest cnotą – jak mawia moja dobra znajoma więc cierpliwie przeczekałam zatrzaśnięta w łazience parę ładnych godzin do powrotu mojego męża z pracy. A gdy tak czekałam, jak wróci i mnie uratuje, to od złości na te złośliwe drzwi przeszłam do zrozumienia. Zrozumiałam, że skoro tak bardzo chcą u mnie zostać, to w sumie niech zostaną. I sumie mam przecież jeszcze farbę i tapetę, i klej do tapet, to szkoda, żeby to wszystko się zmarnowało, nie? W efekcie tych rozmyślań następnego dnia z rana zabrałam się do roboty.

Nowych drzwi nie kupiłam, stare odnowiłam.

Ja to jednak typowa zodiakalna waga jestem – ciągle zmieniam zdanie;)

***

Odnowa drzwi polegała na oklejeniu ich tapetą i trzykrotnym zalakierowaniu lakierem akrylowym do drewna. Przed tapetowaniem drzwi porządnie umyłam szarym mydłem (bo szare mydło jest niezastąpione do wszystkiego o czym pisałam TU). Tapetę przyklejałam na klej do tapet. Ramę wokół szybki pomalowałam czarną farbą do drewna i metalu. 

Dodatkowo przestrzeń między szybą a ramą uzupełniłam czarnym silikonem.

Na szybę nakleiłam folię tablicową, po której można pisać kredą. I napisałam kredą co i jak - bo to w końcu drzwi do łazienki są;).

Od strony wewnętrznej drzwi prezentują się tak:

Na drzwiach zawiesiłam wieszak na ręczniki. Wieszak oczywiście własnej roboty. Jak go zrobić pokazywałam w TU.

Klamka została prl-owska ale nie ta, która była w drzwiach oryginalnie lecz przeniesiona z innych prl-owskich drzwi.

Drzwi w nowej odsłonie wyglądają jak na załączonym obrazku. Chyba im się podoba, bo przestały skrzypieć i zatrzaskiwać mnie w toalecie;).

P.S. Pozostałe odnowione przeze mnie prl-owskie drzwi możecie zobaczyć TU i TU